Het begon allemaal woensdagochtend op het treinstation met een hele grote stapel mega rugzakken en een grote groep kinderen met hun bezorgde ouders. Heb je alles wel mee kindje? Is de rugzak niet te zwaar? Ga je het allemaal wel redden? Ja al die zenuwachtige kindjes gingen het allemaal redden op dat super leuke kamp. De eerste uren in de trein waren namelijk al gezellig. Heel veel UNO spelen en keihard lachen om kinderen die schapengeluiden maken. Na een paar keer overstappen en een lange wandeling naar het activiteitenterein hing ik op een gegeven moment een paar meter boven de grond. Op het programma stond abseilen en de dead ride. Toen ik daar boven de grond bungelde was het wel eventjes spannend, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik helemaal geen hoogtevrees heb. Ik heb vooral om me heen gekeken naar het prachtige uitzicht en echt genoten van elk moment. Helaas was er toch wel een klein (redelijk groot eigenlijk) minpuntje. Het had namelijk dag en nacht doorgeregend. Op een gegeven moment was iedereen zeiknat en aan het bibberen van de kou. Zelfs 's nachts in de tent was er sprake van kou.
De volgende dag was iedereen al vroeg wakker en er waren heel veel kinderen een beetje treurig om hun doorweekte tas met natte inhoud. Ik kon al mijn spullen uitwringen. Ook deze dag ging weer gewoon door met een heel programma vol met activiteiten. Zelfs het weer werkte een beetje mee. De zon scheen weliswaar niet, maar er waren geen regenbuien meer. Deze dag was eigenlijk superleuk. De 1e activiteit was het allerleukst. Ik heb gewoon zo'n 40 meter omhoog geklommen op een steile berg. Geloof me, dat geeft zo'n kick. Als je daar dan bovenkomt op die berg denk je echt 'YES!' het is me gewoon gelukt. 's Middags stond me een iets engere activiteit te wachten waar ik best wel bang voor was. De Grotten. Dan moet je door allemaal hele kleine openingen en ben je de hele tijd in een mini ruimte. Toen ik in de mini opening lag (ja ik moest liggend door de opening en die was dan nog groot!) raakte ik zo in paniek dat ik besloot om niet mee te gaan. Gelukkig was ik niet de enige en ik was na afloop heel erg opgelucht. Er stond me nog een leuke activiteit te wachten, mountainbiken. Deze fietstocht liep iets minder leuk af. Ik viel met mijn hoofd keihard op de grond en was zo geschrokken en was duizelig. Dit gevoel hield nog zo'n uur aan en ik heb nu nog een paar mooie wonden op mijn lichaam. s Avonds kon ik gelukkig nog wel genieten van de BBQ en een gezellig kampvuur met heel veel lachmomenten.
De laatste dag had ik eigenlijk gewoon zin om naar huis te gaan. Ik was moe en had nog steeds last van mijn hoofd. Gelukkig kon ik kiezen voor wandelen en hoefde ik daarna alleen nog maar mijn spullen en de tent op te ruimen. Om twee uur was het alweer tijd om naar huis te gaan. We gingen weer met z'n allen in de trein opweg naar huis. Op het perron hebben we tijdens het wachten nog gedanst met allerlei kleine Franssprekende kindjes. Dat was echt supergrappig. De trein stopte voor het laatst en ik zag m'n ouders wachten op mij. Eindelijk thuis dacht ik! Het waren drie geweldige dagen en ik heb het heel erg naar m'n zin gehad, maar ik was toch wel blij dat ik eindelijk weer in m'n eigen bedje kon slapen. Helaas was het vandaag wel weer tijd om naar school te gaan. Dat is wel iets minder.
Hebben jullie al eens gesurvivald?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten