Bij gebrek aan een titel

Soms zie ik de datum verschijnen en denk ik: april? mei? Waar zijn januari, februari en maart gebleven? Waar gaat de tijd naar toe? Het lijkt wel alsof die zomaar verdwijnt. Elke seconde dat je weer uitademt zonder dat je het merkt. Zonder dat je de lucht langs je longen voelt gaan. Zonder dat je doorhebt dat je weer een seconde langer leeft door die geweldige zuurstof die er voor ons mensen is. Tijd gaat snel. Dat begin ik steeds meer te beseffen. Vroeger als klein meisje was een jaar oneindig en leek het maar niet voorbij te gaan. Soms lijkt dat nog steeds zo, maar voor mij is het nog als de dag van gisteren dat ik mijn eerste werkdag had. Maar watch out: dat is bijna een jaar geleden. Er is al meer dan drie maanden verstreken waarin ik samen met Douwe ben. Januari was het. 17 januari. Nu is het mei. 7 mei. Tijd gaat snel. Dat is de conclusie van vandaag.

Net als vakanties, die gaan ook snel. Te snel als je het mij vraagt. Op dit moment heb ik 2 geweldige weken meivakantie, maar is er nog maar minder dan 1 week van over.  Een halve week waarin ik nog duizenden leuke dingen wil gaan doen. Natuurlijk heerlijk in mijn bedje liggen, lezen, bakken, tekenen, foto's maken. Maar ook er op uit gaan. Leuke dingen doen met vriendinnen, winkels leegkopen, naar mijn oom en tante, rommelmarkten afstruinen of gewoon weg uit mijn slaapkamer waarin ik uren doorbreng met series kijken. (Vampire Diaries, I love you <3)

Toch was afgelopen week wel leuk. Ik heb vooral veel gewerkt, maar ook dat hoort erbij. Eigenlijk word ik daar altijd wel vrolijk van. Ik heb een paar dagen in deze vakantie gehad, dat ik echt zin had om diep weg te kruipen onder mijn dekens met een heleboel kussens, chocolade en (hoe kan het ook anders) seeeeerieeees. Wanneer ik dan op mijn werk kwam en ik lekker bezig was met koffies maken, slagroom spuiten op chocolademelk en mijn taart verkocht zag worden, verscheen er stiekem een glimlach op mijn gezicht. Niet zo'n mini glimlachje hoor. Je kunt het gerust een big smile noemen.

Vorige week donderdag stonden mijn klasgenootjes en ik nog te schreeuwen van geluk. Kampioenen was onze naam. Kampioenen van de derde klas van het schoolvoetbaltoernooi. Er kwam echt zo'n geluksgevoel bij mij naar boven. Een gevoel waarvan ik de rest van de dag alleen nog maar kon lachen. Zo'n gevoel waarvan je 's avonds in je bed ligt en denkt: 'Vandaag was een goede dag.' Natuurlijk had ik de volgende dag wel heel veel spierpijn en jahoor ik moest een hele dag door Amsterdam wandelen. Niet dat ik dat erg vond. Amsterdam is geweldig en ik heb het dan ook zo naar mijn zin gehad. Heel veel meegemaakt. Er staan een aantal nieuwe ervaringen op mijn lijstje. Maar die heb je nodig toch? Je moet alles eens meegemaakt hebben. Zaterdag was ik trouwens ook in Amsterdam. Hallo hoofdstad! Zwaaizwaai!